Receptievrijwilliger
“Na de verkoop van mijn boekenwinkel wist ik dat ik niet thuis wilde zitten. Ik was op zoek naar vrijwilligerswerk dat maatschappelijk relevant is. Via een vriendin die hier kookvrijwilliger is kwam ik in aanraking met het hospice. De verhalen spraken me direct aan. Ik wilde graag een rol van betekenis spelen, hoe klein ook, in een omgeving waar mensen kunnen rekenen op hoge kwaliteit van zorg en steun in de laatste fase van het leven. Het voelde als iets dat bij me past, als een warme jas.
In mijn boekenwinkel stelde ik me altijd op als gastheer en dat komt hier goed van pas. Bij de receptie werken we met achttien vrijwilligers, elk met een eigen dienst en charme. Mijn vaste dienst is de maandagochtend. Naast de gewone werkzaamheden, zoals het inlezen in de overdrachtsmap, de telefoon opnemen en bezoekers ontvangen, hebben we om 10.30 uur een weekopening. Gasten worden genoemd, er wordt gebeden, er worden kaarsen ontstoken en er wordt gezongen. Het is een indrukwekkend ritueel.
Daarnaast is er een vast ritueel bij ieder overlijden. Ik steek een kaars aan bij de receptie en nadat de gast is uitgedragen, onder begeleiding van nabestaanden en vrijwilligers, wordt bij de balie een korte toespraak gehouden. Een nabestaande blaast daarna de kaars uit. De cirkel is dan rond.
Er zijn veel momenten die indruk maken. Een opname, een vertrek, een overlijden, elke keer weer. Het overlijden van een jonge vrouw is iets dat mij altijd zal bijblijven. De ruimte bij de receptie stond na het uitdragen vol verdrietige mensen en tijdens de toespraak brak de verpleegkundige die haar verzorgd had. Later zag ik hoe zij werd opgevangen door collega’s. Dat vond ik heel mooi om te zien.
In het hospice moet iedereen moed verzamelen om binnen te komen, zowel gasten als bezoekers. Daarom is het belangrijk dat de ontvangst warm en rustig is. Wij zijn het eerste gezicht dat mensen zien. Ik zorg ervoor dat bezoekers zich meteen welkom voelen door vriendelijk te begroeten, mee te lopen naar de kamer als dat nodig is en oprechte interesse te tonen. Je ziet dat mensen ontspannen zodra ze eenmaal binnen zijn.
De receptie is opvangpunt, afvangpunt, doorgeefluik en vraagbaak. Alles wat met telefoon, ontvangst en bezoekers te maken heeft komt langs ons. We zijn geen los team maar een onderdeel van het geheel. Ik zie elke week hoe sterk het team samenwerkt met oog voor de gast en de naasten. Partners worden hier ontzorgd. Ze zijn soms lange tijd mantelzorger geweest zonder daarvoor te hebben geleerd. Hier kunnen ze weer gewoon liefdevol aanwezig zijn zonder schuldgevoel. Dat vind ik indrukwekkend om te zien.
Mijn eigen levenslessen komen hier allemaal voorbij. Ik ben gepokt en gemazeld en ik heb geleerd dat zorg vaak in kleine dingen zit. Oprechte belangstelling, een luisterend oor en geen haast. Dit werk leert me nog meer te houden van wat ik heb en te leven bij de dag, zeker wanneer hier jonge gasten verblijven.
Aan mensen die overwegen om receptiewerk te doen in een hospice zou ik willen zeggen dat het soms hollen is en soms stilstaan. Een stressvol karakter is niet handig. Empathisch vermogen, sensitiviteit en accuratesse zijn belangrijk. Je werkt in een prachtige omgeving, in een prettig team, met één doel, maak het de gast en de bezoeker zo aangenaam mogelijk in een periode en op een plek waar ze liever niet zouden willen zijn.”