De mensen van het Hospice - Elina

In onze serie ‘De mensen van het Hospice’ vertellen medewerkers over hun werk. Verpleegkundige Elina deelt haar verhaal, over betekenisvolle zorg en de kracht van stilte en nabijheid.

“Wat mij het meeste voldoening geeft in mijn werk, is van betekenis kunnen zijn voor een ander. Soms in hele kleine dingen. Door goed te observeren en echt te luisteren, 𝐡𝐨𝐨𝐫 𝐣𝐞 𝐬𝐨𝐦𝐬 𝐰𝐚𝐭 𝐢𝐞𝐦𝐚𝐧𝐝 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐳𝐞𝐠𝐭. En juist dáárin kun je iets betekenen.

Werken in een hospice is echt anders dan in een ziekenhuis of verpleeghuis. Hier is oog voor alle dimensies van het menszijn. En er is tijd, rust en aandacht. De sfeer en warmte die hier heerst, dragen daar enorm aan bij. Het is een bijzondere omgeving, met een prachtige ligging in de natuur. Die rust van buiten voel je ook binnen.

Een mooie werkdag voor mij is als ik heb kunnen luisteren, observeren, en passende zorg heb gegeven. Dan voel ik dat ik iets heb kunnen betekenen in iemands laatste levensfase. Het blijft bijzonder om zo dichtbij te mogen komen wanneer mensen zo kwetsbaar zijn.
Van de gasten in het hospice leer ik veel. Dat kwetsbaarheid je ook iets kan geven. 𝐄𝐧 𝐝𝐚𝐭 𝐬𝐭𝐢𝐥𝐭𝐞 𝐬𝐨𝐦𝐬 𝐤𝐫𝐚𝐜𝐡𝐭𝐢𝐠𝐞𝐫 𝐢𝐬 𝐝𝐚𝐧 𝐰𝐨𝐨𝐫𝐝𝐞𝐧.

Er zijn meerdere mensen die me zijn bijgebleven, maar één ontmoeting draag ik nog altijd met me mee. Het was een man van middelbare leeftijd die graag op zichzelf was. Hij vertelde dat hij niet gelovig was, maar kampte met benauwdheid die soms uitmondde in paniekaanvallen. Iets wat hij nooit eerder had meegemaakt, en wat hem veel angst gaf.
Op een dag kreeg hij weer zo’n aanval. De gebruikelijke handvaten die hem eerder hielpen, werkten niet meer. Ik stelde voor om samen naar de stilteruimte te gaan. Daar zette ik zijn lievelingsmuziek aan. Een tijdje luisterden we zwijgend, tot het stil werd. Ik ging op de grond naast hem zitten, gewoon om er te zijn.
Na een tijdje vroeg hij zacht: “Ben jij gelovig?” Even later vroeg hij of ik een stukje uit de Bijbel wilde voorlezen. Dat deed ik. Daarna bleef het weer stil. De ruimte voelde gevuld met rust. 𝐄𝐧 𝐭𝐨𝐞𝐧 𝐳𝐞𝐢 𝐡𝐢𝐣 𝐝𝐚𝐭 𝐡𝐢𝐣 𝐡𝐞𝐭 𝐠𝐞𝐯𝐨𝐞𝐥 𝐡𝐚𝐝 𝐠𝐞𝐝𝐫𝐚𝐠𝐞𝐧 𝐭𝐞 𝐰𝐨𝐫𝐝𝐞𝐧, 𝐚𝐥𝐬𝐨𝐟 𝐭𝐰𝐞𝐞 𝐡𝐚𝐧𝐝𝐞𝐧 𝐨𝐧𝐝𝐞𝐫 𝐡𝐞𝐦 𝐡𝐞𝐦 𝐥𝐞𝐭𝐭𝐞𝐫𝐥𝐢𝐣𝐤 𝐝𝐫𝐨𝐞𝐠𝐞𝐧. 𝐇𝐞𝐭 𝐠𝐚𝐟 𝐡𝐞𝐦 𝐡𝐨𝐮𝐯𝐚𝐬𝐭 𝐞𝐧 𝐡𝐨𝐨𝐩.
Dat moment heeft me diep geraakt. Het liet me zien hoe dichtbij je mag komen als verpleegkundige, en hoe belangrijk het is dat er ruimte is voor zulke momenten waarin stilte, aanwezigheid en vertrouwen meer betekenen dan woorden.

Als ik in één zin moet zeggen wat mijn werk voor mij betekent, dan is dat: 𝐡𝐞𝐭 𝐯𝐨𝐞𝐥𝐭 𝐚𝐥𝐬 𝐞𝐞𝐧 𝐬𝐭𝐮𝐤𝐣𝐞 𝐯𝐚𝐧 𝐦𝐢𝐣.
De sfeer van het hospice zou ik omschrijven als authentiek, warm en rustgevend, als een warme deken. Je mag komen en zijn zoals je bent. De sfeer zegt eigenlijk: ‘welkom, waarin kan ik iets voor je betekenen?’